28 Ocak Pazar / Bilim ve Siyaset, Cumhuriyet
Hayır yok.. Ankara’nın hiç bir dostu, müttefiki yok..
Yakın geleceğe, ileriye bakıldığında da olacak gibi gözükmüyor. Bir çıkar
oluşumu çerçevesinde, İran ve Rusya ile bir zımni ittifak- işbirliği var. Kısa
bir süre önce iktidar medyasının manşetlerinde, İran’ın –Şii mezhebinin–
yayılmacılığı korkutmacası vardı.
İki ülkenin PKK /PJAK diye bir sorunu var, işbirliği
girişimlerinin ana kaynağı. Yani “askeri” görünen işbirliği.. Ama Ankara,
meselâ İran’ın Suriye’nin savunmasına yardımcı olmasından zerre memnun değil.
Irak’a da yardımcı olmasından memnun değil.
“İran’a karşı bizi kullanın” yalvarması
Tamamen Ankara’nın güdümü altındaki ÖSO (Özgür Suriye
Ordusu)’nun önde gelen bir heyeti ABD’ye gidiyor CİA vb ile görüşüyor ve “İran’a karşı bizi kullanın, bırakın PYD /
PKK’yı” diyebiliyor.
Bu Ankara’nın ABD’ye el altında önerisi olarak görülür
sadece. ABD hedefimizde İran var, derken ve elinin altındaki PKK/PYD güçlerini
de ileride İran’a karşı kullanma niyeti açıkken... CİA, ÖSO’nun bu teklifini
kabul etse, Ankara bu kez İran’ı mı hedef alacak, ABD safında?
İran bu manevraları görmüyor mu? Görüyor. Yani iki
ülke arasında özünde bir içten dostluk yok. Çok sık görüldüğü gibi, Ankara Orta
Doğu’da birini göklere çıkartır över, öbür gün düşman ilan eder, kötüler.
Peki bugün Esad
ile ilişki kurmamakta ısrar ne? Hayır, Rusya
üzerinden kuruluyor ya demek anlamsız. Kilit noktada, Cumhurbaşkanı’nın
kararı duruyor. “Eli kanlı, kendi yurttaşına şiddet..” gibi, kimseyi
inandıramayacağı bahanenin ardında aslında ne saklı? Çünkü, bir milyon Iraklı
Müslümanın katili Washington ile al takke ver külah ilişkiler anımsatılıp, bu
ne lahana turşusu denir.
Asıl gerçeği aramak
Parçalanmış, çeşitli silahlı örgütlerin işgali
altında, üstelik ABD’nin PYD- PKK’yı bir ordu gibi silahlandırdığı Suriye’ye,
ne gerekçe ile olursa olsun, Türkiye de giriyor. Tamam, hem Türkiye’ye hem
Suriye’ye dayatılmış terör veya PKK koridoru gibi bir olguyu ortadan kaldırma
-güvenlik gerekçesi, NATO ve Avrupa’dan ılımlı destek buluyor. Ama nereye
kadar!
Yine sorunun yanıtını arayalım: Şam’ı reddetmenin ardındaki asıl gerçek ne?
Eldeki tek gerçek neden, ileride ÖSO’nun ülkede
“özerk” bir yapılanmaya sahip olması için “hak ve hukuk”unu savunmaya zemin
hazırlamak olabilir. Yani Şam ile bir çatışma konusu “el altında” tutuluyor.
Tabii, gelişmeler buna elverirse... Şam’ın
“düşman cephede” tutulması şimdilik poltikanın gereği gibi gözüküyor.
Ama belirtelim, bu en büyük çıkmaz ve açmazlardan biridir. Suriye de dost
değil, yani..
Peki Rusya dost mu? Askeri harekât Rusya’nın yol
vermesiyle yapıldı. Şimdilik Ankara Rusya’nın satranç tahtasında bir oyuncu.
Fakat Rusya’nın da Şam’ın da ilerisi için bugünden Ankara’ya yaptıkları
“hukuktan yoksun”luk suçlamaları, diplomatik ve siyasi sepete atılmış durumda.
Türkiye “saf değiştirir mi”, S-400 füzeleri bunun için
yeterli mi? Tartışılması gereken konular. Ezeli Rus düşmanlığının Türkiye
sağının genlerine kayıtlı olduğunu unutmadan.
Yalnız ve güzel ülkem
Avrupa’da bir dost ülke var mı? İngiltere, Fransa vb,
taktik nedenlerle Ankara’ya ılımlı yüz gösteriyor şu günlerde. NATO ve AB’nin
son günlerde buna paralel “yumuşak yüzleri”nin arka planında, “NATO
müttefiki”ni kaybetmeme, el altında tutma ortak politikası yatıyor.
Avrupa’lı NATO’nun, ABD ile politikası çoktan ayrıştı.
Ama AB ile ciddi dostluğun “insan hak ve özürlükleri,
hukukun üstünlüğü, yargının tarafsız ve bağımsızlığı” gibi, AB’nin evrensel
değerleri ile mlümkün olabileceği çok açık. Bunlar olmadan geçici, taktik sırt
okşamaları olur.
Özetle, Türkiye “yalnız ve güzel ülkem”.. İktidar,
Türkiye’yi yönetim tarzını, çatlaklar arasında yürütme kararlılığında..
Her an bugünün “dost” veya “işbirliği” görünen ülkenin,
yarının düşmanına çok hızlı bir şekilde dönüşme potansiyeli yüksek...
Yani dış politikanın bir geleceği ve Türkiye’ye orta ve
uzun vadeli bir katkısı yok, tersine zararı var.
Yoksa bu çok sevilen “Abdülhamit” politikası mı?
Osmanlıyı çökmekten kurtaramayan?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder